Nasıl bir his içimdeki biliyor musun? Olmamışlık. Böyle türkü gibi. Kederli hem. İçimde bir olmamışlık hissi büyüyor. Olmamışım ve olmamış dünya. Üstelik psikanalitik olarak bebeklikteki hiçbir nesne ilişkisi de umrumda değil ve daha nicesi. Hiçbir şeyi hiçbir şeye bağlamak istemiyorum. Sebeplere kulaklarımı tıkayıp sadece sonuçlara bakıyorum ve işte o his. Olmamışlık türküsü. İçim kanatlanmış durmuş, ama ulaşamamış gibi. Olamamış, uçamamış, büyüyememiş, ayrılamamış, olgunlaşamamış. Hem gıptayla hem içi cız ederek izliyor yuvasından ve başlıyor türküye. Unutulup gitmeyi en iyi türküler söyler. Bir hikayesi vardır sapasağlam, kendine has, herkes gibi. Ama çok da önemli değildir hikayeler. Kaybolur gider milyonlarcası. Türküsü dinlenir sadece. Evet, nankörlük etmek istemem ama bu his… içimdeki bu türkü. Olmamış. Zayıf ve çürük. Ama ben yine iyi ki diyeceğim. Bir de neyse ki. Türkülerde melodi vardır, bir de saklı umut.
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.