22

Her zaman daha kötüsü olabilir. Oluyor da zaten. Söylemiştim. Birileri sizi haddinden fazla göğün üzerlerine çıkardıysa bilin ki düşüşünüz muhteşem olacak demiştim. Dinlemedim. Kendimi. Aldandım, anlaşılan aldanmayı seviyordum. Ümit için kandırılmaya ihtiyaç duyuyorduk, n'apalım, kaparız gözlerimizi, tıkarız kulaklarımızı ve kanarız işte... Her düşüşte başka şeylere, ümitli şeylere. Bugünün sözü ekonomist Keynes'tendi. "Uzun vadede hepimiz öleceğiz". Görünüşe göre hayatın ekonomisi de bu kadar basit bir meseleydi. Kısa vadede bazen hazretleri olabiliyorduk, bazen de kahırlar içinde yaşar bulunuyorduk. Uzun vadede bunların hiçbir getirisi yoktu, çünkü günün sonunda ölüyorduk ve her şey değerini yitiriyordu. Hem ne diye hayal kurmaya cesaret edebilmiştim? Gerçekten masum muydu o hayaller? Akıllı ve sevimli miydi dediğim gibi? Mümkün değildi. Yanılmak... Seviyordum demek yanılmayı. Bir süre için dünyanın en güzel şeyi oluveriyordu. Gönlümün pır pır edişini dinlemeyi sevi