İki yaşadıysa beş ağladı. Her şeyin anlamını yitirmesi, her şeyin anlamlandırılmasından daha kolaydı. Yaşayacağı belki milyonlarca ufak hatıranın hepsinden vazgeçti. Sonra vazgeçmekten vazgeçti. Herkes yaşamını iyi kötü kendi var olmak için kullanıyordu. İyi ya da kötü her an armağan gibiydi. Kim bilir neler öğrenecek, ne acılar çekecek ve nelere gülecekti? Kim bilir kimin aklında, kimin yüz yıl sonraki hikayesinde ne izler bırakacaktı? Macera fikri içini kıpır kıpır etti. Bu oldukça olgun bir düşünceydi. Şimdiye büyüyen küçük ağaç bu fikirle gurur duyardı. Peki bunun yaşama geçişi? Kalbinin binlerce sızısıyla hakikati inkar etme arzusu dolup taşıyordu. İnkar mı kabul mü? Hangisi bir tercih olmaya layıktı? Bu maceranın başka seçenekleri de olması gerekseydi ona ne önerirdik? Düşünelim.
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.