Bu noktada olacağımı asla düşünmemiştim. Bu nokta büyümekti. Büyük olmak. Yaptıklarının sorumluluğunu almayı en üst düzeyde işiten bir çocukluk geçirdim fakat büyük olmak sorumlulukları işitmeyi yeterli bulmazdı. Sorumlulukları başkasından almayı gerektirirdi. Sorumluluklarına sen karar veremezsin. Sen bambaşka hayaller peşinde koşarken bir cam duvar gibi senin hayatının arkanda olduğunu söylerdi. Hayaller yalnızca bakılmak içindi. Hayaller unutulup gidecekti. Bu yüzden ya çocuğu isterdin ya istemezdin. Eğer istersen bu hayallerin artık onda olmasını kabul etmek demekti. İstemezsen hala cam duvarın yıkılacağına dair inancın sürerdi. İnanç çevrendeki insanların güler yüzünde saklıydı. Çocukla çocuk olmayı bile benimseyebilirdin böylece. Asla büyümezdin sadece yaşlanırdın. Sadece yüzünde çiziklere canını sıkardın biraz da kalbinin artık atmakta nasıl zorlandığına ama kalbin hala atıyordu ya işte yeter derdin. Hayaller gözünü kapattığında da gerçekleşirdi. Hayal etmenin avantajı buydu.
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.