22

Büyük bir bağlantı ağının hiçi. Görkemli bir sabahın uykusu. Aşık olunacak çiçeğin kara belası. Her şeyden herkesten biraz biraz, tam anlamıyla var olamayan bir yaz. Yine delirmiş geceler. Bazı olmamışlıkların çaresizliğinde gidiş geliş. İstediği de tam buydu, yok olmak. Fakat böylesini umut etmemişti. Kendini kocaman bir hiçliğin içinde hiçbir şeyle hiç olurken hayal etmemişti. Hiçliği; hiçbir başlangıç ve sonun varlığından habersiz hatta tüm bunları yok etmiş, hiçbir hafızada yeri olmamış olmakla ilgili zannediyordu. Ki artık bunu istemiyordu. Artık o bağlantı ağının önemli bir parçası, o sabahın en güzel günaydını, o çiçeğin en kırmızı yaprağı olmak arzusundaydı. Bu arzu onu büsbütün ele geçirmişti. Belli ki yok olmanın en olmayı delicesine istemek ve elde edememekle bir ilgisi vardı. Hani yaşamış olmakla hiçbir şey yaşamamış olmak aynı şeydi. Hani boş, bomboştu. Şimdi bu dopdoluluğu ne yapacaktı? Hiçbir hiçliğe atamazdı, hiçlik zaten o doluluğu dolduran yegane şey olabilirdi. Bilm