"Belki de kaybetmekten korktuğum için saklamaya çalışıyordum. Belki niyetim kötü değildi. O kişi bana iyi geliyordu ve belki kurtarıcım o olabilirdi. Elbette saçmaydı. Bilinçsizce gerçekleştirdiğim bir şeydi." Söylemişim de zaten elbette saçma. Her güzelliğin içinde asıl kurtarıcının o olduğuna dair bir inanç besleyerek hayal kırıklığına uğramaya bayılıyorum. Asıl kurtarıcı dediğim neydi ki? Peter Pan'ı beklerken hiç de şakacı olmadığımı düşünürsek asıl kurtarıcı beni buradan alıp götürecek olandı. Tüm dertlerin geri planda kaldığını göreceğim bir anı bekliyordum. Tüm yalnızlığımın, çaresizliğin son bulacağı bir zaman olacaktı bu. Her şeye karşı net olacaktım. Belli bir duruşum olacaktı ve ona sahip çıkacaktım. Bu kurtarıcı ille iki gözü iki kolu olan bir insan olmak zorunda değildi. Bir iş de olabilirdi, ya da cansız bir nesne, bir hayvan hemen hemen her şey beni kurtarmaya adaydı fakat hiçbiri de beni kurtaramazdı. Gerçek olan buydu.
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.