Buldum dediğin an yeniden aramaya başlamanın zorluğu. Dayanamam dediğin an yeniden yaşama alışmanın dayatması. Sevdim dediğin an ötelenmenin gıcıklaması. İnanırken aldatılmanın bin parçaya ayırması. Her güçlükte en korkuncuyla yüzleşmiş gibi müthiş bir acının içinde kıvranıyorsun. Sonra her seferinde tekrar gülümsüyorsun. İyi olduğundan mı? Bunca insan bu dünya cehenneminde neden gülüyor? İyi olduğundan mı? Yoksa dünyanın cennetinde alıyorlar mı paylarını? Peki bize niye bir şey düşmüyor bu cennet diye övüp bitiremediklerinden? Bir büyük kibrin içinde savrulmayalım diye mi? Gülünce gülmediğimiz zamanları unutup yalvarmayı bırakmayalım diye mi? En zayıf, en korkak, en çaresiz olalım da kimseyi en ufak incitmeyelim diye mi? Daima pişmanlıktan kıvranıp asla pişman etmeyelim diye mi? Acıları unutup merhamete sırtımızı dönmeyelim diye mi? İyi o zaman. Burası iyi. Karanlık. Kimse yok. Umutsuzuz bol bol. İyi şeyler bile bize hasret duymaya başlamış. Biz o iyi şeyleri değil görmek, duymuyoruz
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.