22

Sen yaşamak istesen yaşarsın. Ben öyle değilim ki. Issız bir karanlığım var benim. Korkularım derin, hiç var olmamış olmayı büsbütün arzuluyorlar. Kayıp sadece yas değil, büsbütün delirtiyorlar. Güçlüsün sen, yaşamak istersen yaşarsın. Ben öyle değilim ki, hiçbir şeye tahammülüm yok. Her şey en korkunç haliyle benimle her yere eşlik ediyor. Kaçmaya kalksam kaçamam bile. Uyusam.. uykum yarımyamalak. Rüyalarım desen... Neyse, sen güzel gülüyorsun. Yaşamak istesen yaşarsın. Güldürürsün de hem bol bol. Ben öyle değilim ki, incinir benimle olan belki büsbütün gider. Güneşe giderim hemen gece olur, çirkinliğim görünmesin diyeymiş. Aman ne hoş! Bana hiç çiçek açmaz zaten, hep ölürler. Ama sen yaşa en güzel halinle, sen yaşamak istersen çok güzel yaşarsın.

Görüyorsun, ama o değil. Çok benziyor halbuki. O olsa ya keşke. Eteklerine otursan. Sarılsan adım adım. Dinlesen.  Gözlerinin içine baka baka konuşsan.  Zaman zaman unutur gibi oluyorsun.  Ama her zaman bir başka hatırlıyorsun. Sabır nasıl gerçek olabilir?

"Üzgünüm" dedi. Üzgün olmak zorundaydı. Hayatın getirdiği hiçbir şey onu mutlu edemezdi artık. Çünkü öleceğini fark etti. Kendisinin değil, her şeyin ve herkesin. Her şeyin bu denli değersiz fakat aynı zamanda vazgeçilmez olması, bu nasıl olmuştu? Herkesin telaşına dudak büzüyordu. Her şeyin bir ciddiyetle bir şeylere üstün anlamlar yükleyip değer vermesi, gerekirse bunun uğruna bir kalp ya da bir can yıkabilirdi. Bazen yüzbinler ölüyordu. Bir sonrakiler çok daha iyi şartlarda ölebilsin diye. Her kafada ayrı ses, her kalpte ayrı sevda. Herkes bambaşka bilginin peşinde. Kimi de bakıyorsun bilgiyi değil, ilgiyi kovalıyor. Çoğu mide bulandırıyor. Pek azı, olan bitenin farkında. Kimi isyanlarda, şaka mı bu dünya? Kimi şakanın ta kendisi, hep mutlu. Hiç mi düşünmüyor bu insanlar? Bu mutluluğun kaynağı, hangi kandırılmışlığın ürünü? Hep bir amaç ve hedef edindirilerek yaşamaya zorlanan insanlar, ne elde edecekler? Birkaç gülümseme. Belki. Bir belki uğruna... Ölmemeye değer mi? Fark