Hayal kurmak, iki gözyaşının içinde olur ancak. Yarım kalmışlıkların içinde hayaller yatar durur... Gerçekleşmez, gerçekleşemez. Büyümek hiçbir hayali gerçekleştirememektir. Çocukluk; hayalleri göğsünde saklar, gözyaşında değil. Büyüklerin hayalleri eksiktir, yarımdır. Herkes sevdiğinin peşinden gider elbet. Herkes bir yolunu bulur ve mutlu olur. Mutluluk bir çikolataya sığar onlarda. Oysa bizler "mutlu olacak kadar aptal değilizdir". Her şeyi bile bile, yüreğimize batıra batıra mutlu olamayız biz. Eksiğiz. Tamamlanamayız. Tamamlanma umudu içerisinde savrulur dururuz, o ayrı. Umut çok başka hikaye, başka zaman anlatılmalı.
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.