Bir şey geldi başıma. Belki dünyanın en güzel belki en berbat şeyi. Çünkü bugün seni Hz. Süleyman yapan kader yarın seni Hz. Süleyman'ın kölesi yapıyordu. Olsundu. Köle olmak da marifet isterdi. Köle olsan da aklın, ruhun özgürdü. Tüm özgürlüğünle hayallere dalmak da doğaldı. Hayal kurmayacağım demiştim... Nasıl yapacaktım? Karşımda kurulan güzel hayallere nasıl kayıtsız kalabilirdim? O hayaller sıradan güzel hayaller değildi ki. Masumdu başta. Akıllıydı sonra. Akıllı hayaller. Ve sevimliydiler oldukça. Sevimli hayallere kim hayır diyebilirdi ki? Hayaller seni düşünüyor ve önemsiyorsa, seni seviyor ve sayıyorsa... Kim hayal istemem derdi? Hayalleri sonsuzlaştırmak derdiydi benimki. Hayalleri dünya yapmak niyetinde değildim. Ama dünyamda güzel hayallerle karşılaştığımda bunların kıymetini bilmeliydim. En içten bir şekilde. Yeni bir hayal kırıklığı yaşamak... Artık büyük mesele değil ki. Nasılsa artık büyük hayaller yok, süreklilik hayalleri var. Daima güzel görmek, sevgiyle. Ölümden
Yazmayı öğrendiğimden beri günlük tutarım.