Eylemsizlik. Aslında koskoca bir eylemdir. Sessiz kalmak, sabretmek, görmezden gelmek, görmezden gelememek, elden bir şey gelmemek, çaresizce kenara çekilmek, seyretmek, umut etmek, dua etmek, üzüntüyle ağlamak, savaşma gücünü bulamamak, bazen ümidini kaybetmek, bazense aklını… kalbinin alamadığı şeyleri işitmek, görmek, görmeye dayanamamak. Bütün bunlar koca büyük eylemler. Bütün bunların bireysel anlamları bencil, güçlü, aciz, dayanıklı, umursamaz olabilir fakat bir toplum olarak baktığında yanan ve küllerinden doğmaya çalışan insanları fark ediyoruz. İnsan zihninin ve yüreğinin tahammül edemediği, sindiremediği, gücendiği, anlamlandıramadığı onlarca olay… altında eziliyoruz. Eylemsizlik, içinden çıkamadığımız o büyük buhran… ama eylemsizlik asla eylemsizlik değil. Bu biriken ve ifade edilemeyen duygunun dünyada önemli bir yeri var. Biliyorum. Duygular bir bütün olduğunda parlayacaklar ve o zaman eylemsizlik dediğimiz şeyin aslında koskoca bir eylem olduğunu anlayacağız. Büyük bir de...
Özlediğim etten kemikten yapılma biri değil. Özlediğim bir nezaket. Özlediğim bir “gitme”. Gerçekten hatalı olunduğunda mı çabalanır? Yoksa hata olmasa da kalp kırıldığında ona diyecek bir şey yok mudur? Kırık kalp her şeyin üstünde midir? Şey, romantizm… o hani ismi lazım değil hikayelerindekinden mi olmalı aşk? Yoksa böyle sade ve zehirli her şey aşk mıdır? Özlediğim bir güzel söz, özlediğim bir çırpınış. Özlediğim bir kapıya geliş! Terliklerimle mi? Belki. Özlediğim bir çılgınlık. Özlediğim bir delilik. Özlediğim bir af. Özlediğim bir çare arayış, özlediğim bir sahilde kayalarda konuşma. Özlediğim bir “lütfen”, özlediğim bir himaye. Bazen insan böyle şeyleri özlediğine bile utanır. Dünya kötü. Ne bekliyorduk ki? Şükretmek lazım hem, hem beklememek. Hem en iyi şekilde kurtulmayı arzulamak.