Meseleler

​Memleket meseleleri… Vasıfsız milyonlarca insan bir ideolojinin ağında öylece sallanıyor. Görünen fakat var olmayan eğitim olası tüm nitelikleri yutuyor. İnsanlar çaresiz. Uyum sağlıyor. İsyan da var yer yer. Ama daha çok başlar öne eğik. Düşünmek çalınmış bir eylem. Felsefe, sosyoloji, psikoloji, coğrafya, tarih. Zihniyet sana beyni değil, hafızayı çalıştırmayı öğretiyor. Üretmek çok zor. Gerçekten üretmekten bahsediyorum. Tıkır tıkır işleyen bir zihinle. Toplumsal algılar kötüden kötüye gidiyor. Aşırı modernleşme adı altında çağ dışılıkla mücadele ediliyor. Aynı zamanda zihniyetin geçmişte sabitlenmesiyle gelişim aşağılanıyor. Torpiller, cinsiyet faktörü, adaletsiz dağılım, haddi olmayana gösterilen değerler ve arada söz hakkı elde edememiş bizler. Makineleşmeye başladık. Çarkın içinde savruluyoruz. Şu an sistemin kaçıncı minik çarkında kafamı kaldırmaya çalıştım bilmiyorum. Sosyal bilimler gelişime değil, otoriteye hizmet için kullanılıyor. Hala… Bu yüzyılda da. Yüzyılımdan tiksiniyorum demiyorum. Bundan önceki tüm yüzyıllarda var olan olmamışlıklar var biliyorum. Dünya nasıl bir kaos, koskoca dünyada özgürlük ve iyilik nerede? İnsanın içine bu olmamışlık nereden geliyor? Yaşamayı ciddiye alacaksın, der Nazım Hikmet. Hiçbir zaman gözlerimi kapayıp bakmayacağım dünyaya. Çünkü görüyorum. Çalınmış hayatları görüyorum. Bir kukla gibi tepemde dönüveren ipleri görüyorum. İnsanlara saygısızlığı tanıtarak verilmiş kibri de görüyorum. Düşünmek, sorgulamak, araştırmak. Bir kere bile bunu yapamamış insanların değer görmeyen sosyal bilimlerle ilgisi olduğunu da düşünüyorum. Ahlak, eğitim, var olabilmek, üretebilmek, insan olabilmek. Tüm ikilemlerin içinde kendin olabilmek. Bu biricikliği sömürmeye ve lider olmaya ne meraklıyız. Bu yok oluşun peşinden koşanlardan olmayacağım. Biliyorum var birçokları benim gibi. O yüzden gülümsüyorum hala bu rezil dünyaya.