Memleket meseleleri… Vasıfsız milyonlarca insan bir ideolojinin ağında öylece sallanıyor. Görünen fakat var olmayan eğitim olası tüm nitelikleri yutuyor. İnsanlar çaresiz. Uyum sağlıyor. İsyan da var yer yer. Ama daha çok başlar öne eğik. Düşünmek çalınmış bir eylem. Felsefe, sosyoloji, psikoloji, coğrafya, tarih. Zihniyet sana beyni değil, hafızayı çalıştırmayı öğretiyor. Üretmek çok zor. Gerçekten üretmekten bahsediyorum. Tıkır tıkır işleyen bir zihinle. Toplumsal algılar kötüden kötüye gidiyor. Aşırı modernleşme adı altında çağ dışılıkla mücadele ediliyor. Aynı zamanda zihniyetin geçmişte sabitlenmesiyle gelişim aşağılanıyor. Torpiller, cinsiyet faktörü, adaletsiz dağılım, haddi olmayana gösterilen değerler ve arada söz hakkı elde edememiş bizler. Makineleşmeye başladık. Çarkın içinde savruluyoruz. Şu an sistemin kaçıncı minik çarkında kafamı kaldırmaya çalıştım bilmiyorum. Sosyal bilimler gelişime değil, otoriteye hizmet için kullanılıyor. Hala… Bu yüzyılda da. Yüzyılımdan tiksiniyorum demiyorum. Bundan önceki tüm yüzyıllarda var olan olmamışlıklar var biliyorum. Dünya nasıl bir kaos, koskoca dünyada özgürlük ve iyilik nerede? İnsanın içine bu olmamışlık nereden geliyor? Yaşamayı ciddiye alacaksın, der Nazım Hikmet. Hiçbir zaman gözlerimi kapayıp bakmayacağım dünyaya. Çünkü görüyorum. Çalınmış hayatları görüyorum. Bir kukla gibi tepemde dönüveren ipleri görüyorum. İnsanlara saygısızlığı tanıtarak verilmiş kibri de görüyorum. Düşünmek, sorgulamak, araştırmak. Bir kere bile bunu yapamamış insanların değer görmeyen sosyal bilimlerle ilgisi olduğunu da düşünüyorum. Ahlak, eğitim, var olabilmek, üretebilmek, insan olabilmek. Tüm ikilemlerin içinde kendin olabilmek. Bu biricikliği sömürmeye ve lider olmaya ne meraklıyız. Bu yok oluşun peşinden koşanlardan olmayacağım. Biliyorum var birçokları benim gibi. O yüzden gülümsüyorum hala bu rezil dünyaya.
Gerçekten sevilebilir miydik? Gerçek var mıydı? Masum ve saf sevilmedikten sonra sevilmenin gerçekten bir önemi var mıydı? Ya biz mutlu olabilir miydik öyle sevilince? Sahi sevgi masumiyetini ne zaman kaybederdi? Yoksa bazen hiç bulunmaz mıydı? Koşulların devreye girdiği bir sevgide, sevgiden söz edebilir miydik? Ya masumiyetten? Her iyiliğimiz ve kötülüğümüz ile -RAĞMEN DEĞİL İLE- sevilmek ne kadar mümkündü? Ya biz sevebilir miydik gerçekten? Hiç çıkarsız, öyle derinden. Hiç şüphesiz. Dünya nasıl bir yerdi? Sanki her şey bizim etrafımızda döner gibiydi. Her şey düşünmemiz, hissetmemiz, itiraz etmemiz ve göz yummamız için vardı. Göz yumardık çoğu zaman, dünya büyüktü. Kaybolurduk. Tüm bu karmaşanın etrafında omuz omuza direnmek için yaratıldı sevgi. En küçük şeyler bile en büyük şeyler dünyada oluyorken bize dokundu. En büyük şeyler? Onu bilemiyorum bile. Aslında inceydi yüreğimiz. Sahi tüm kırgınlıklarımız ve kızgınlıklarımız olmasaydı biz ne olurduk? Daha mı iyi olurduk? Gerçekten ke...
Yorumlar
Yorum Gönder