Resim yapmak istiyorum. Sarısıyla kırmızısıyla yeşiliyle mavisiyle güzel resimler... Renklerin parmaklarımda karışımını seyretmek istiyorum, kağıtta nasıl kendi yerini bulduğunu görmek aynı zamanda. Resim yapmak beni çocuklaştırır. Ama resimler değiştiğinde aslında ne kadar da büyük olduğunu seyrettirir sana. Öyle resim çizersin ki, hayatının hiçbir yanı resimde değildir. Çünkü çocuklar neyi varsa onu çizerler, büyüdüm diye söylüyorum biz büyükler ne yoksa ne eksikse onu çizeriz resimlere. Anlatmak için çizeriz, boyarız, biraz da çocukluk için muziplik olsun diye.
Gerçekten sevilebilir miydik? Gerçek var mıydı? Masum ve saf sevilmedikten sonra sevilmenin gerçekten bir önemi var mıydı? Ya biz mutlu olabilir miydik öyle sevilince? Sahi sevgi masumiyetini ne zaman kaybederdi? Yoksa bazen hiç bulunmaz mıydı? Koşulların devreye girdiği bir sevgide, sevgiden söz edebilir miydik? Ya masumiyetten? Her iyiliğimiz ve kötülüğümüz ile -RAĞMEN DEĞİL İLE- sevilmek ne kadar mümkündü? Ya biz sevebilir miydik gerçekten? Hiç çıkarsız, öyle derinden. Hiç şüphesiz. Dünya nasıl bir yerdi? Sanki her şey bizim etrafımızda döner gibiydi. Her şey düşünmemiz, hissetmemiz, itiraz etmemiz ve göz yummamız için vardı. Göz yumardık çoğu zaman, dünya büyüktü. Kaybolurduk. Tüm bu karmaşanın etrafında omuz omuza direnmek için yaratıldı sevgi. En küçük şeyler bile en büyük şeyler dünyada oluyorken bize dokundu. En büyük şeyler? Onu bilemiyorum bile. Aslında inceydi yüreğimiz. Sahi tüm kırgınlıklarımız ve kızgınlıklarımız olmasaydı biz ne olurduk? Daha mı iyi olurduk? Gerçekten ke...
Yorumlar
Yorum Gönder