İçim rahat. Her şeyi yaptım onlar için. Kimseye fedakarlık etmedim. Çıkarlarımdan ödün vermedim. Duygularıyla oynadım. Gerekeni yaptım. Gösteriş yapmayı da eksik etmedim. Kalbim taş gibi. Duygularımı çoktan aldırdım. Sevmeyi çoktan bıraktım. Belki de hiç öğrenmedim. İçim rahat. Üzdüm, kırdım, parçaladım. Hiç pişmanlık duymadım. Hiç özür dilemedim. Uykularım hiç kaçmadı. Kendimden hep emindim. Hiçbir zaman kendimi sorgulamadım. Ben bana pek güvenilirdim. Ama başkası güvenilir değildi. Bana değildi. Ben de başkasına güvenilir olmadım. Kötü düşündüm. Kıskandım. Hırslandım. En iyi bendim. En akıllı bendim. Başkalarının iyiliklerini görmezden geldim. Kendi iyiliklerimi dağa çıkardım. Başkalarının arkasından işler döndürdüm. En yükseğe çıkacaktım, o halde onlar aşağıda olmalıydı. Bilirsiniz. Kimseye güler yüz göstermedim, yardım eli uzatmadım. Bana yardımı dokunmayacak her işten koşarak uzaklaştım. Kendimi eğlendirecek zırvalar buldum. Onların peşindeydim. Bazen önüme engeller çıktı. Yalanlar söyledim. Anlayanlar oldu tabii. Onu da yalanladım. Ne olacaktı? Ne yapacaktım? İnsanları sevip sayacak mıydım? Yardım edip mutlu olmayı mı deneyecektim? Benim vicdanım rahat. Kendim için en iyi olanını yaptım. Çünkü ben iflah olmazdım.
Gerçekten sevilebilir miydik? Gerçek var mıydı? Masum ve saf sevilmedikten sonra sevilmenin gerçekten bir önemi var mıydı? Ya biz mutlu olabilir miydik öyle sevilince? Sahi sevgi masumiyetini ne zaman kaybederdi? Yoksa bazen hiç bulunmaz mıydı? Koşulların devreye girdiği bir sevgide, sevgiden söz edebilir miydik? Ya masumiyetten? Her iyiliğimiz ve kötülüğümüz ile -RAĞMEN DEĞİL İLE- sevilmek ne kadar mümkündü? Ya biz sevebilir miydik gerçekten? Hiç çıkarsız, öyle derinden. Hiç şüphesiz. Dünya nasıl bir yerdi? Sanki her şey bizim etrafımızda döner gibiydi. Her şey düşünmemiz, hissetmemiz, itiraz etmemiz ve göz yummamız için vardı. Göz yumardık çoğu zaman, dünya büyüktü. Kaybolurduk. Tüm bu karmaşanın etrafında omuz omuza direnmek için yaratıldı sevgi. En küçük şeyler bile en büyük şeyler dünyada oluyorken bize dokundu. En büyük şeyler? Onu bilemiyorum bile. Aslında inceydi yüreğimiz. Sahi tüm kırgınlıklarımız ve kızgınlıklarımız olmasaydı biz ne olurduk? Daha mı iyi olurduk? Gerçekten ke...
Yorumlar
Yorum Gönder