Ana içeriğe atla

Zamansız

Bugün burada fotoğraf çekildik. Ama şimdi burası böyle boş. Hayat gibi. Yaşanılanlar gibi. Boş. Ama orada bulunduk. Eminim. Böyle binlerce yerde bulunduk. Ama boş. En küçük bir iz bile yok. Yüz binlerce adım attım. Şimdi hiçbirinde değilim. Ama eminim adım attım. Eminim adım atan milyonlarcası oldu. Yoklar. Görünmüyorlar. Adımları görünmüyor. Binlerce şeye dokundum, şekil değiştirdim. Bir kıymeti yok. Bilimde iz bırakanlar, kafalarda soru işareti bırakanlar, sanatta hoşluk bırakanlar... Onların izleri vardı. Ama kendileri yoklar. İzleri olmasaydı eksikliğini hissetmezdik. Bilmezdik. Çok da kayıp olmazdı. Çünkü boş. Ne kadar ilerlesek boş. Güneş batıyor,doğdu battı. Bitti. Yaşama eşit imkanlarla, farklı seçimlerimizle dahil olsaydık başkaydı. Yaşam bir armağandı. Bu durumda yaşam sadece zaman. Varım-yokum zamanı. O fotoğraf ben oradayken onu yaşarken güzeldi. Şimdi ise buraya düştüğüm not derdindeyim. Geçmiş ve gelecek yokum zamanı. Şimdi benimle gelen varım zamanı, beni ölüme-hiçliğe- götürecek olan. Sonunda kavuşacağımız gerçeklik. Zamansız.
Etiketler:

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Veda

İşte buraya kadar. Olan oldu. Vazgeçtim. Pes ettim. Olacak olan zaten olacak. Endişelenmeyecektim artık. Bıraktım. Tüm yaşadıklarımı düşündüm hani derler ya; bir film şeridi gibi. Ettiğim mücadeleleri, yaşadığım güçlükleri, uğradığım hayal kırıklarını düşündüm ve vazgeçtim. Hem de her şeyden öylece. Artık kenara geçip yaşamı izlemeye karar verdim boş gözlerle. Yaşam bana ne getirirse onu yaşayacağım. Yaşama hırsını bıraktım. Güzel şeyler yaşamak zorunda değilim. Dünyada güzel şeylere tanıklık eden yüzde beşlik dilimin ortasında olmamın gereği yok. Geri kalan yüzde doksan beşlik dilimin ortasında kaybolacağım. Eminim bu hiçlik bana iyi gelecek. Oturup yalnızca dua edeceğim, hiç çabasız hayata katılacağım. İyi şeyler dileyeceğim. Evet fakat kötü şeyler yaşayacağım. Olsun gün sonunda hiçbir şeyin önemi yok. Kalbimi kinle, nefretle, öfkeyle, kibirle doldurmadım ya. Gün sonunda ona bakıyorum. Dargın olduğum çok şey var evet. Olsun kenarda oturup şükredeceğim yine. Şükredecek çok meselem var
Yorum Gönder
Devamı

Hak

​Ben hak etmedim mi ya en güzelini, en iyisini, en kralını? Evet ya en kralını… Gülünç kibir. Hiç elde etmedim. Benim sorum daha çok şeydi… ben bu kadarını bile hak etmiyor muyum?  Ben fark ettim. Kimseye ihtiyacım yoktu iyi hissedebilmek için. Zaten en berbat hissedilenlerin ardından buldum en iyilerini. Ama her zaman bir nesne olmalıydı benim için. Hep bir kurtarıcı.  Kurtarılmak zorunda mıydık? Değildik elbette. Ama insan kurtarılanlara imreniyordu en nihayetinde.  Bir başkasının hayatını yaşamak hiç içimden gelmiyor. Ben kimdim? Benim hayatım neredeydi? Bu, benim hayatım mıydı? Minnet duyduğum onlarca şey, benim mi? Memnundum. Çünkü iyiyim. Karanlık olmayacağım bu sefer. Ben herkesten farklı bir herkesle aynıyım. Bu kadarım.
Yorum Gönder
Devamı

Tırtıklı Duvar

Anneannem. Dedem. Köy. Alt kat. Henüz üste bir kat çıkılmamış, tek katlı müstakil ev. 6 kuzenin bir araya toplanıp gürültülendiği zamanlar. Duvarlar. Büyük ihtimalle salonda... Duvarlara bakıyorum. Yatıyorum. Uyumak üzere, çekyatta, duvar kenarında. Duvar tırtıklı. İnceliyorum. Ve aklıma düşüyor bir anda. "Ya uyanamazsam?". Her gün başarıyorum uyanmayı halbuki, farkındayım. Ama ya bu gece son geceyse? Bu gece, o geceyse? Nasıl uyanabiliyorum bilmiyorum. Uyanıyorum işte. Bilmediğim için sabah bunu başaramayabilirim ve uyanamayabilirim. İçim çok huzursuz. Düşüncelere dala dala uyumayı başarmışım ama. Bakıyorum; günaydın, sabah olmuş. Uyanmışım. İnanamıyorum, bugün de başardım. Nasıl? Bunu nasıl yapıyorum? Aklımı uzun süre meşgul etti. Nasıl uyandım? Ve tamam bıraktım. Düşünmüyordum. Uyanıyordum işte. Bu bana verilen güzel bir nimetti. Yarın da uyanacaktım belli ki. Huzursuzluğa, korkuya gerek yoktu. Yaşayacaktım. Sanıyordum. Ölümün var olduğunu biliyordum ama ben uyanıyordum. Ö
Yorum Gönder
Devamı