Aşk neydi?

Aşk neydi? Birkaç hormonun birleşiminden çok fazlası değildi. Ruhla ilgisi yoktu. Çünkü biterdi. Vücudun bitmesini emrederdi ve biterdi. Sevgi bambaşkaydı. Güven bambaşkaydı. Arkadaşlık o da bambaşkaydı. Tüm acizlikler aşkaydı. Aşk göze hitap ederdi. Sevgi ise kalbe. Aşk vücudun emriydi. Sevgi kalbin. Aşk çiçek kadar basitti. Kimse çiçeklerin ölmesini istemezdi ama çiçeklerle aşk gösterilirdi. O çiçekler ve hediyeler seni seviyorum demek değildi. Senden beklediğim bir şeyler var demekti. Ama seviyorum demek masaya tabağını ben koyarım demekti. Sevgi zararsızdı, öldürmezdi. Çünkü sevgi düşünmekti ama aşk bencillikti. O edilen beylik laflar da yine beklentileri hatırlatma amacına hizmet ederdi. O sözler yalnızca beynin telaşının dile vurumuydu. Aşkın telaşı yorardı. Ama sevgide huzur vardı. Aşkta sorumluluk yoktu. Ama sevgi emekti. Aşk cinselliğin oyunuydu. Sevgi bir olmak arzusuydu. Aşka güvenilmezdi, sevgiye güvenilirdi. Aşık'a yol arkadaşı denmezdi. Aşık unutur giderdi. Mecnun hikayesinde çölde Leyla'yı unutup gitti.

Aşk bir antidepresan kadar aptal bir oyundu. İnsanı robotlaştırırdı. Çünkü vücudun getirisiydi aklı başında değildi, bir anlamı yoktu. Evet, aşkın bir anlamı yoktu. Öylesine, bir anlıktı. Sevgi ömürlüktü, aileydi, anlamlandırılabilirdi. Aşk hurafe, sevgi bilimdi. Aile olmak özeldi, bilmeyi getirirdi. Aile anne baba çocuk değildi. Aile bütünlüktü, uyumdu, dengeydi. Sevgi bambaşkaydı, ah bambaşkaydı. Huzurluydu, temizdi, yalansızdı. Aklı başındaydı. Hem çocuk hem ihtiyardı sevgi. Hem masum hem olgundu. Aşk gençlikti, heyecandı, hataydı. Aşk hataydı. Yoksa aşık olmazdın, severdin. Bir kuşu, bir kelebeği veya bir dedeyi. Gülümserdin görünce. Çünkü sevgi gülümsetirdi. Aşk ağlatırdı, karartırdı. Aşk inandırırdı, göze hitap etse de gözleri bağlardı. Sevgi ise destekti, inandırmaya ihtiyacı yoktu çünkü sevgi seninleyim diye bağırırdı. Sevgi bağırdığında ona kulaklarını tıkayamazdın, sevgi dinletirdi ve hatta dinlerdi. Aşk? Gerçek bile değil. Aşk bağırdığında kusasım gelir.