Güç, yanındaki omuzdan başka bir şey değildir. Ne para, ne itibar, ne kas, ne heybet... Güç yanındaki bir çift gözdür. Eğer güveniyorsan, ki bu seni üzmemek için söylediği yalan sözler için geçerli olmak zorunda değil, güçlüsündür. Sadece sana inanıyor ve seni seviyorsa, bu yeterlidir. Sana söylediği yalanlar da senin kalbinde zaten anlamlanmıştır, o da farkındadır. Ama bunun üzerine konuşulmaz, çünkü asıl mesele güveniştir. Güç, güvendir. Güç yanında eğilip bükülmeden seninle gururlanandır. Ölsen umrunda olmaz çünkü. Ben sevgiyle onurlandırıldım dersin, gerisi önemli değildir. Arkandaki güç sevgiyle bekleyen tüm omuzlardır, fazlası değil. Çünkü her şeyi sayelerinde göze alırsın. Bu güvenin altında yaşamış olmak, bir gün mahvolacak olmanın değerini düşürmeye yeter. Öyle yaşadım ki! Ne para ne itibar ne kas ne heybet. Görünen neyim eksilse aslında hiçbir şeyim eksilmemiştir. Sağlıktan yoksun olsam, elime kondurulan öpücük yine de iyiki var olmuşum dedirtir. O zaman dersin ki. Ha adalet... Bugün yerden yere kendimizi atıp bulmaya çalıştığımız o yücelik, bu sevgi dolu kalpleri yaratanla en güzel şekilde yerini bulacaktır. Dünya geçip giderken kalıcı olanın ne olduğunu hissettirecek olan bir güzel unsur o güç, o omuz. Canım insanlarım. Canım hayvan dostlarım. Canım benimkiler.
Gerçekten sevilebilir miydik? Gerçek var mıydı? Masum ve saf sevilmedikten sonra sevilmenin gerçekten bir önemi var mıydı? Ya biz mutlu olabilir miydik öyle sevilince? Sahi sevgi masumiyetini ne zaman kaybederdi? Yoksa bazen hiç bulunmaz mıydı? Koşulların devreye girdiği bir sevgide, sevgiden söz edebilir miydik? Ya masumiyetten? Her iyiliğimiz ve kötülüğümüz ile -RAĞMEN DEĞİL İLE- sevilmek ne kadar mümkündü? Ya biz sevebilir miydik gerçekten? Hiç çıkarsız, öyle derinden. Hiç şüphesiz. Dünya nasıl bir yerdi? Sanki her şey bizim etrafımızda döner gibiydi. Her şey düşünmemiz, hissetmemiz, itiraz etmemiz ve göz yummamız için vardı. Göz yumardık çoğu zaman, dünya büyüktü. Kaybolurduk. Tüm bu karmaşanın etrafında omuz omuza direnmek için yaratıldı sevgi. En küçük şeyler bile en büyük şeyler dünyada oluyorken bize dokundu. En büyük şeyler? Onu bilemiyorum bile. Aslında inceydi yüreğimiz. Sahi tüm kırgınlıklarımız ve kızgınlıklarımız olmasaydı biz ne olurduk? Daha mı iyi olurduk? Gerçekten ke...
Yorumlar
Yorum Gönder